چرا این همه به قضاوت مردم حساسیت داریم؟ چرا زندگیمان را وقف خوشآیند دیگران می­کنیم؟ چرا با یک کلمه­ی دیگری به آسمان می­رویم و با کلمه­ای دیگر به زمین کوبیده می­شویم؟ چرا وحشت تایید نشدن، آرام و قرارمان را ربوده است؟ چرا همچون برده­ای بی­اختیار، شاهرگ اعتمادبه­نفس و شادمانی­مان به دست این و آن افتاده است؟ پاسخ این است که آنچه ما را به بند کشیده، «زبان فریب» است، زبان دروغ، زبان «ساحرانه». «زبان فریب» دو خصوصیت مهم دارد: اول این که ابزاری است برای تبادل مفاهیم مختلف در میان مردم. دوم این که کاذب است، یعنی پیامی که به­وسیله­ی این زبان خلق و تبادل می­شود، پوچ است و دروغ! با این همه، این زبان به شکلی مرموز و خاموش، فکر و احساس ما را کنترل می­کند و از ماهیت فریب­آمیز آن رنج­های بسیار بر ذهن و زندگی ما تحمیل می­شود. «زبان فریب» که ساخته ذهن خود ماست، جبارانه بر روان و زندگی ما حکومت می­کند. در اینجا قصد داریم تا حد امکان پرده از چهره­ی شوم این زبان دروغین کنار بزنیم، باشد که ذهن و روان­مان را از چنگال بیرحم این توهم شیطانی، بیرون بکشیم.