خوشبختی از آن مفاهیم عجیب و تأمل‌انگیز است. از یک‌سو همه به‌دنبال خوشبختی‌اند و از سوی دیگر تقریبا هیچ‌کس تعریف دقیقی از آن ندارد!
اما اگر شناخت روشنی از هدف خود نداشته باشیم، چگونه خواهیم توانست با هر مقدار تلاش، به آن دست یابیم؟ مثلا اگر ویژگی‌های وجود خود را نشناسیم،
فرق رفاه را با خوشبختی ندانیم، یا از اضطراب قضاوت دیگران رها نشده باشیم، چگونه خود و عزیزان‌مان را از چنین رنج‌هایی در امان نگاه خواهیم داشت؟ شکی نیست که هیچ‌کس تعمداً رنج و بدبختی را بر شادی و سعادت ترجیح نمی‌دهد، اما به‌نظر می‌رسد آنچه مبهم یا محل اختلاف است، دو چیز است: اول این که راه تحقق “خوشبختی” چیست و اگر انسان به کدام وضعیت برسد می‌توان او را “خوشبخت” دانست؟ دیگر این که آفات خوشبختی چیستند و چه چیزهایی می‌تواند مایه پژمردگی انسان شوند؟ به‌طور خلاصه، عامل ناکامی بیشتر ما اول، نشناختن خوشبختی است و دوم، ندانستن آفات آن.